Κατάγματα άκρας χειρός
Μπορεί συνήθως η θεραπεία να είναι συντηρητική, ωστόσο σχεδόν σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται η ανατομική ανάταξη.
Τα ενδαρθρικά κατάγματα των φαλάγγων των δακτύλων πολλές φορές διογκώνουν την άρθρωση και προκαλούν πόνο, οπότε ο χειρουργός ορθοπαιδικός οφείλει να εξετάσει το ενδεχόμενο χειρουργικής αντιμετώπισης για να διασφαλιστεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κατάγματα πηχεοκαρπικής
Ένα από τα συχνότερα κατάγματα είναι αυτό της πηχεοκαρπικής άρθρωσης, ειδικά σε ανθρώπους μέσης ηλικίας και γυναίκες που ταλαιπωρούνται από οστεοπόρωση ή οστεοπενία. Εφόσον ο συγκεκριμένος τύπος κατάγματος δεν αντιμετωπιστεί με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να προκληθεί μόνιμη αναπηρία που συνοδεύεται από δυσκαμψία και παραμόρφωση του καρπού, αδυναμία και σε κάποιες περιπτώσεις σε οστεοαρθρίτιδα και πόνο.
Το ιδανικό αποτέλεσμα επέρχεται με τη χειρουργική αντιμετώπιση και συγκεκριμένα με την εξωτερική οστεοσύνθεση.
Κατάγματα αντιβραχίου (κερκίδας ή/και ωλένης)
Τις περισσότερες φορές τα κατάγματα αντιβραχίου συμβαίνουν σε ηλικιωμένους ανθρώπους έπειτα από πτώση. Όταν το κάταγμα είναι συντριπτικό και δεν μπορεί να γίνει κλειστή ανάταξη, τότε είναι απαραίτητη η χειρουργική αποκατάσταση των επιφανειών των αρθρώσεων και η συγκράτηση με ελεύθερες βελόνες ή εξωτερική οστεοσύνθεση.
Η σωστή ανάταξη των καταγμάτων έχει καθοριστική σημασία, καθώς η κερκίδα και η ωλένη περιστρέφονται εφαπτόμενες μεταξύ τους για να εκτελούν στροφικές κινήσεις.
Κατάγματα κεφαλής κερκίδας
Το κάταγμα της κεφαλής κερκίδας είναι το πιο κοινό στην περιοχή του αγκώνα και τις περισσότερες φορές προκαλείται από στήριξη στην παλάμη μετά από πτώση.
Αυτού του τύπου το κάταγμα χρήζει χειρουργικής αντιμετώπισης όταν διαπιστώνεται εκτεταμένη παραμόρφωση και συντριβή.
Κατάγματα κλείδας
Η θεραπεία των καταγμάτων της κλείδας εξαρτάται από το αν πληρούνται ορισμένα κριτήρια, όπως ο βαθμός της συντριβής και της παρεκτόπισης της κλείδας και η εντόπιση του κατάγματος.
Η χειρουργική θεραπεία προκρίνεται όταν επιβεβαιώνεται μεγάλη παρεκτόπιση και συντριβή ή όταν υπάρχουν επιπλοκές από τη συντηρητική θεραπεία, όπως η πώρωση σε λανθασμένη θέση.
Κατάγματα ποδοκνημικής
Η χειρουργική αντιμετώπιση των καταγμάτων της ποδοκνημικής επιλέγεται έναντι της συντηρητικής εφόσον έτσι επιτυγχάνεται η ανατομική ανάταξη. Σε κάθε περίπτωση αυτή η απόφαση πρέπει να ληφθεί την πρώτη μέρα, διότι από εκεί και μετά το οίδημα που σχηματίζεται θα επιβαρύνει τη χειρουργική διαδικασία.
Κατάγματα κνήμης
Αυτού του είδους τα κατάγματα μπορούν να αντιμετωπιστούν και συντηρητικά αλλά και χειρουργικά και μάλιστα με διαφορετικές μεθόδους. Είναι πολύ σημαντικό ο χειρουργός ορθοπαιδικός να έχει εμπειρία και γνώση αυτών των μεθόδων. Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν υφίσταται παράλληλα και κάταγμα περόνης, ο ιατρός πρέπει να προκαλέσει κάταγμα χειρουργικά, με οστεοτομία της περόνης, για να αποφευχθεί η ψευδάρθρωση του κατάγματος της κνήμης. Όταν το κάταγμα είναι συντριπτικό, τότε προτιμάται η εξωτερική οστεοσύνθεση για διάστημα 4-6 εβδομάδων και ακολουθεί ο λειτουργικός νάρθηκας.
Κάταγμα επιγονατίδας
Όταν διαγιγνώσκεται ρήξη του επιγονατιδικού τένοντα, τότε η θεραπεία οφείλει να είναι χειρουργική και προσφέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με την ακινητοποίηση που οδηγεί σε ατροφία τετρακέφαλου και αγκύλωση του γόνατος, καθώς επίσης και σε πρόγραμμα φυσιοθεραπειών για εκτενές διάστημα.
Ενδαρθρικά κατάγματα γόνατος
Σε αυτόν τον τύπο κατάγματος ο χειρουργός ορθοπαιδικός πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός για να αποφασίσει εάν απαιτείται συντηρητική ή χειρουργική αντιμετώπιση. Εάν καταλήξει στην τελευταία, τότε ανυψώνεται το σημείο με τη βλάβη χρησιμοποιώντας οστικά μοσχεύματα και συγκρατώντας το με βίδες και ειδική πλάκα. Η επέμβαση απαιτεί έμφαση στη λεπτομέρεια και εμπειρία για να μην προκληθεί μόνιμη αστάθεια στη βάδιση.
Κάταγμα μηρού
Το κάταγμα του μηρού αντιμετωπίζεται μόνο χειρουργικά και κατά προτίμηση με την τοποθέτηση ήλου εντός του αυλού, αντί πλάκας και βιδών στην εξωτερική επιφάνεια.
Κατάγματα ισχίου
Όπως και στην περίπτωση του μηρού έτσι και το κάταγμα του ισχίου αντιμετωπίζεται χειρουργικά, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων, διότι διαφορετικά το ισχίο θα κολλήσει με λανθασμένο τρόπο καθιστώντας τον πάσχοντα ανίκανο να περπατήσει.
